Z pomocą Alberta Einsteina i innych zaufanych doradców, prezydent Harry S. Truman zlecił tajny projekt budowlany w odległej części Północno-Zachodniego Pacyfiku, który miał na celu ochronę i pielęgnację najcenniejszych zasobów intelektualnych Ameryki. Tam, w tym miejscu, nasi najwięksi myśliciele, über-geniusze pracujący nad nową erą osiągnięć naukowych, mogliby żyć i pracować w wspierającym środowisku. Najlepsi architekci i planiści zostali zaangażowani do zaprojektowania przyjaznego miejsca dla tych wybitnych geniuszy, obszaru, który oferowałby najlepszą edukację dla ich dzieci, najlepszą opiekę zdrowotną, najlepsze udogodnienia i jakość życia. Stworzono społeczność, która mogła konkurować z najbardziej idyllicznymi małymi miasteczkami Ameryki — z jedną istotną różnicą: to miasteczko nigdy nie pojawi się na żadnych mapach. Przynajmniej na żadnych, które nie zostałyby sklasyfikowane jako "tylko dla oczu" przez Pentagon. Tak narodziło się miasteczko Eureka. Ale mimo wszystkich swoich znajomych, małomiasteczkowych atrybutów, w tej tajnej osadzie nic nie jest zwyczajne. Stereotyp profesora z rozkojarzeniem istnieje z jakiegoś powodu, a większość skoków kwantowych w nauce i technologii w ciągu ostatnich 50 lat została dokonana przez elitarnych badaczy z Eureka. Niestety, eksploracja naukowa rzadko jest tym, czego się oczekuje, a lata nieudanych eksperymentów przyniosły kilka osobliwych skutków ubocznych. Z unikalnymi talentami, problematycznymi psychikami i nieograniczonymi zasobami, te małomiasteczkowe zmartwienia mają tendencję do przekształcania się w poważne problemy. To na tym skrzyżowaniu,